Tohum kendini seyretmek ister.

Topraktan büyür yeşerir ve bir ağaç olarak görünür.

Ağaç özünde tohumu taşır, ama tohum değildir.

Ağacın dalları çıkar.

O dallardan yapraklar, çiçekler ve meyveler yeşerir.

Her biri kendini birey sanır.

Ama ayrı değillerdir görüntü de ağaçtan.

Ve ayrı değillerdir aslında özlerinde tohumdan.

Çünkü tohum üflemiştir meyveye özünü.

Meyvenin içinde çekirdeği.

Çekirdeğin içinde özü.

Meyve farkıda mıdır acaba.

Görüntüsünden sıyrılıp özüne dönebilmiş midir!

Dışı sadece görüntüdür, özü ise gerçeği.

Özünü hatırlayan beslenir gövdeden, bir kaynaktan.

Özünden gelen güzelliği sergiler yeşerir, güzelleşir.

Kimi de unutur kendini, nereden geldiğini.

Sonu hüsran olur inkar edenlerin.

Çürüyüp, yokolup giderler.

Ağaçtan düşer meyve.

Tekrar can bulur, çekirdekten ağaca.

Ağacı meydana getiren çekirdek midir?

Yoksa özündeki bilgide mi saklıdır gerçeği.

Bilgiyi elle tutamazsın, gözle göremezsin.

Ama bilirsin, şehadet edersen.

Yoktur ondan gayrisi.

Barış Muçe

18.12.2013